ΙΜ ΤΡΙΚΚΗΣ: Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ ΠΥΛΗΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ΑΥΡΙΟ…

(όμως σε παρακαλώ κάνε έναν κόπο αδελφέ μου και διάβασε το)

Και αναρωτιέμαι το τι συνέβηκε τότε αδελφοί μου εκει στον Ιορδάνη ποταμό , ο ιωάννης ο βαπτιστής ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ του ΧΡΙΣΤΟΥ καλειται να βαπτίσει τον ιδιο τον ΘΕΟ!

Πως  μπορεί να το χωρέσει νούς ανθρώπινος;

Γιατί ξεπερνάνε κάθε θέαμα και άκουσμα όσα συνέβηκαν εκεί.

Τρέμει ο νούς.

Χάνεται η λαλιά μη τολμώντας να εξιστορήσει τα ανέκφραστα.

Γι’ αυτό λοιπόν και όταν είδε ο Ιωάννης τον Δεσπότη μας Χριστό να τον πλησιάζει, με πολύ καρδιοχτύπι, πέφτοντας και αγκαλιάζοντας τα πόδια Του του είπε παρακλητικά:

Γιατί βιάζει εμένα τον αδύνατο άνθρωπο ο Παντοδύναμος Θεός μου να κάνω κάτι που ξεπερνάει τις δυνάμεις μου;

Δεν είμαι εγώ σε θέση να επιχειρήσω κάτι τέτοιο.

Πως να τολμήσω να Σε βαπτίσω;

Πότε συνέβηκε να καθαριστεί η φωτιά από το ξερό χορτάρι;

Πότε έπλυνε η λάσπη την πηγή;

Πως να βαπτίσω Εσένα τον Κριτή της οικουμένης εγώ ο υπεύθυνος για τόσες αμαρτίες;

Πως να Σε βαπτίσω Δέσποτά μου; Δεν βλέπω αμαρτία πάνω Σου.

Δεν έχεις πέσει θύμα της κατάρας του προπάτορα Αδάμ.

Δεν έχεις καθόλου λερωθεί από την αμαρτία. Γιατί αν και έκλινες ουρανούς και κατέβηκες, τίποτα από τα θελήματα του Θεού Πατέρα δεν παρέβηκες.

Τι κάνεις Δέσποτά μου;

Γιατί με αναγκάζεις να κάνω κάτι που ξεπερνάει τις δυνάμεις μου;

Ποτέ και τίποτα δεν τόλμησα να κάνω από όλα όσα παροργίζουν την αγαθωσύνη Σου.

Σαν δούλος πιστός, γεμάτος αγάπη και σεβασμό για τον αφέντη του, πρότρεξα και εμήνυσα στον κόσμο την παρουσία Σου.

Ενώ βρισκόμουν ακόμη μέσα στην κοιλιά της μάννας μου, δανείστηκα την γλώσσα της και Θεό του κόσμου Σε εκήρυξα.

Όλους τους προετοίμασα να Σε δεχθούν, να Σε απαντήσουν.

Πες μου λοιπόν Κύριέ μου, πως θα ανεχθεί να δεί ο ήλιος τον Παντοκράτορα Θεό έτσι να εξευτελίζεται από την τόλμη ενός δούλου Του και δεν θα ρίξει καυτερές φωτοβολίδες να με κατακάψει, όπως έκανε εκείνους τους καιρούς τους άσωτους Σοδομίτες;

Πως θα αντέξει η γη να δεί Εκείνον που αγιάζει τους αγγέλους, απέριττα να βαπτίζεται από χέρι ανθρώπου αμαρτωλού και δεν θα ανοίξει τα σπλάχνα της για να με καταπιεί;

Πως να βαπτίσω Δέσποτά μου Εσένα που δεν μολύνθηκες από της φυσικής γέννησης το λέρωμα;

«Εξ ασπόρου γαστρός, άσπορος προήλθε καρπός».

Πως λοιπόν εγώ ο χιλιολερωμένος από την αμαρτία άνθρωπος να αγνίσω τον Θεό; Θεό αναμάρτητο;

Εγώ έχω ανάγκη να βαπτιστώ από Σένα και Συ έρχεσαι σε μένα;

Με έστειλες να βαπτίζω, Κύριέ μου και δεν παράκουσα την εντολή Σου.

Πρότρεπα όλους προς το βάπτισμα και τους έλεγα: «Ομολογήστε ενώπιον του Κυρίου τις αμαρτίες σας, γιατί Αυτός είναι ο μόνος αγαθός.

Αυτός που έρχεται πίσω μου δεν είναι βλοσυρός και αυστηρός.

Είναι αγαθός και Υιός Πατέρα Αγαθού.

Δεν φέρεται για λίγο μονάχα με αγαθωσύνη και ύστερα αλλάζει διάθεση για τον αμαρτωλό άνθρωπο, αλλά το έλεός Του μένει εις τον αιώνα.

Και επειδή το έλεός Του είναι αμέτρητο για αυτό και οι ουράνιες δυνάμεις ανυμνώντας, Του έλεγαν:

«Ευλογημένος Συ που έρχεσαι στο όνομα του Κυρίου».

Ο Κύριος και ο Θεός μας μας φανερώθηκε.

Μας φανερώθηκε ο Ήλιος της δικαιοσύνης και διέλυσε το σκοτάδι της άγνοιας που μας περιέλουζε.

Μας φανερώθηκε ο ουράνιος τσοπάνης και έδιωξε από το κοπάδι των παιδιών Του τους λύκους του διαβόλου.

Μας φανερώθηκε ο Μονογενής Υιός του Πατρός και χάρισε με το βάπτισμα την υιοθεσία στους πιστούς.

Μας φανερώθηκε η ζωή ολόκληρου του κόσμου και με τον θάνατό Του θανάτωσε τον θάνατο ως αθάνατος και αξίωσε να ζήσουν ζωή αθάνατη, εκείνοι που είχαν πέσει στη φθορά και στο θάνατο.

Αλλά ενώ εγίνονταν όλα αυτά, ο Θεός Πατέρας αγαλλώμενος με την υπερβολική ταπείνωση του Υιού, ανοίγει διάπλατα τις πύλες του ουρανού και με βροντερή φωνή ξεχειλισμένη από αισθήματα που πλημμυρίζουν μια πατρική καρδιά, ανακράζει:

«Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός».

Και για να μην μπερδευτεί ο νούς όσων ακούγανε όλα τούτα – αν είναι δηλαδή Υιός ο Βαπτιστής ή ο Χριστός – έρχεται το Άγιον Πνεύμα, σαν άσπρο περιστέρι και δείχνει Εκείνον που βαπτιζόταν και που ο Θεός Πατέρας τον μαρτυρούσε στους ανθρώπους σαν μονογενή Υιό Του.

Σ’ Αυτόν πρέπει η δόξα, το κράτος, η τιμή και η προσκύνηση σήμερα και πάντοτε και εις τους αιώνας των αιώνων.